زمانى كه ما مدرسه مى رفتيم، يه نوع املاء بود به اسمِ "دیکته پا تخته ای"!
توی زمان خودش و در نوع خودش عذابى بود اليم!
براى كسى كه پاى تخته مى رفت يه حسى داشت تو مايه هاى اعدام در ملاءعام..!
و براى همكلاسى هاى تماشاچى چيزى بود مصداق تفريح سالم..!
اصن یه وضی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر